به گزارش آقای هویج به نقل از ایسنا و به نقل از تك تایمز، یافته های جدید نشان داده است كه مصرف قند سبب تولید سریعتر سلول های سرطانی می گردد. برخلاف سلول های طبیعی، سلول های سرطانی توانایی تولید انرژی را از تبدیل شكر به لاكتات –شكل یونی اسید لاكتیك- توسط فرایندی به نام "اثر واربرگ" دارند.
با این حال، این بدان معنا نیست كه مصرف شیرینی به طور مستقیم باعث سرطان شود.
این كشف حاصل از یك پروژه 9 ساله است كه در سال 2008 در بلژیك به رهبری "یوهان تولین" (Johan Thevelein) انجام شد.
"اثر واربرگ" پدیده ای است كه ابتدا توسط "اتو واربرگ" در دهه 1920 میلادی رؤیت شد. این اثر در سلول های سرطانی، زمانی كه سلول ها با استفاده از گلیكولیز، گلوكز را به اسید لاكتیك تبدیل می كند، مشاهده می گردد.
گلیكولیز یا قندكافت مجموعه ای از واكنش های درون یاخته ای است كه توسط آن یك قند 6 كربنه (معمولا گلوكز) به تركیبات كربن دار كوچك تری شكسته می گردد و بخشی از انرژی آزاد قند در تشكیل حاملین الكترون ذخیره می گردد. قندكافت شناخته شده ترین مسیر از مسیرهای سوخت و ساز است.
سلول های سرطانی، بر خلاف سلول های سالم، نیاز به قند بیشتری برای زنده ماندن دارند.
دانشمندان زمان زیادی در تلاش برای مطالعه این اثر بوده اند، اما نمی توانستند دریابند كه آیا این مورد با تحریك رشد تومور مرتبط است یا خیر.
محققان توانستند چگونگی مصرف قند توسط سلول های سرطانی را در ارتباط با توسعه سرطان با استفاده از مخمر توضیح دهند.
به گفته آن ها، مخمر همان پروتئین "Ras" را دارد كه معمولا در سلول های سرطانی یافت می گردد.
"تولین" اظهار داشت: ما در مخمر مشاهده كردیم كه تجزیه قند با فعال شدن پروتئین های Ras مرتبط است كه سبب افزایش ضریب مخمر و سلول های سرطانی می گردد.
وی اضافه كرد: همچنان برای تشخیص علت اصلی "اثر واربرگ" و همینطور اینكه آیا آن در سلول های مخمر هم حفظ می شود، تحقیقات بیشتری لازم است.
پیش بینی شده است كه یكی از كارهایی كه دانشمندان می توانند برای كشتن سلول های سرطانی در بدن انجام دهند، این است كه آنها را از گرسنگی بكشند.
این كار را می توان با محرومیت سلول های سرطانی از مصرف گلوكز انجام داد. با این حال، گفته شده است كه سلول های سرطانی همیشه راه های دیگری برای پر كردن شكم خود پیدا می كنند.
بر اساس تحقیقات منتشر شده در اوایل سال 2015، كاهش سطح پروتئین "PARP 14" در سلول های سرطانی می تواند به عنوان راهی برای گرسنگی سلول ها و مرگ آنها استفاده گردد. همچنین، نكته خوبی كه در مورد استفاده از مهاركننده های PARP 14 وجود دارد، این است كه آنها بدون تاثیر بر سلول های سالم، تنها سلول های سرطانی را می كشند.
این پژوهش در مجله "Nature Communications" منتشر شده است.